به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، با اعلام رئیس‌جمهور درخصوص بازگشایی اماکن ورزشی و استادیوم‌ها البته به‌صورت پلکانی، موضوعی که ورزشی‌ها و به‌خصوص فوتبالی‌ها را نگران و ناراحت کرده آغاز مجدد تمرینات و رقابت‌های لیگ برتر است و طی این یکی، دو روز گذشته اظهارنظرهایی ازسوی مدیران لیگ برتری هم مطرح شده است. برخی مدیران باشگاه‌ها مدعی شده‌اند ورزشکاران درصورت ابتلا به کرونا باید ورزش قهرمانی را کنار بگذارند چراکه ریه‌شان 40 درصد تخریب می‌شود و دوسال برای ترمیم آن زمان لازم است.
اینکه شروع فوتبال تا چه حد می‌تواند برای سلامتی بازیکنان خطرناک باشد و آیا اصلا ریه فرد مبتلا را درگیر می‌کند یا خیر، سوالی بود که از بهار حسن‌میرزایی، مشاور پزشکی ورزشی فدراسیون فوتبال و افسر پزشکی و کنترل دوپینگ کنفدراسیون فوتبال آسیا پرسیدیم. او در این خصوص به «فرهیختگان» گفت: «اول از همه باید بگویم که این اتفاق می‌افتد و فوتبال در تمام دنیا آغاز می‌شود و به غیر از دو کشور فرانسه و هلند در تمام دنیا تمرینات و رقابت‌ها به زودی از سر گرفته می‌شود و حتی در ایتالیا تیم‌های سری A به بازیکنان‌شان اعلام کرده‌اند که برای شروع تمرینات به این کشور برگردند و آلمانی‌ها هم تمرینات خود را شروع کرده‌اند. اعتقاد من بر این است که فوتبال در کشور ما هم آغاز می‌شود و ما تنها باید به‌دنبال ایمنی درست برای ورزشکاران باشیم و نباید برای شروع عجله داشته باشیم. می‌توانیم این کار را در کمال آرامش پیش ببریم.»
او ادامه داد: «ویروس کرونا دو ویژگی شاخص دارد؛ اول اینکه این ویروس به‌شدت مسری است و موضوع دوم هم نرخ بالای کشندگی این ویروس است. این دو موضوع نگرانی‌ها را بیشتر می‌کند و البته ناشناخته‌بودن تمام ابعاد این ویروس هم موضوع دیگری است که موجبات نگرانی را فراهم کرده است. فوتبال به‌دلیل درگیرهایی که در تمرینات و بازی‌ها برای بازیکنانش ایجاد می‌کند و همچنین سطوحی که در رختکن وجود دارد، حساسیت بیشتری برای کارشناسان و جامعه پزشکی ایجاد می‌کند. البته تا زمانی که ما نتوانیم تمام ابعاد ویروس را شناسایی کنیم و واکسن پیشگیری آن را کشف نکنیم، این نگرانی‌ها ادامه خواهد داشت.»
حسن میرزایی افرود: «از دغدغه‌هایی که برای شروع مسابقات فوتبال می‌توانم به آن اشاره کنم علاوه‌بر اینکه برخورد در آن بسیار زیاد است در راهروها و رختکن برخورد با افراد و سطوح خیلی زیاد است. موضوع دیگر که در دنیا خیلی به آن اهمیت می‌دهند و در کشور ما کمتر به آن توجه می‌شود، موضوع آسیب‌دیدگی‌ها است که منجر به حضور آنها در مراکز پزشکی می‌شود و این خودش خطر ابتلا را بیشتر می‌کند. ضمن اینکه ما در کشور اسلامی زندگی می‌کنیم و موضوع ماه رمضان را هم داریم که حالا بازیکنان ناآماده ازلحاظ بدنی چگونه می‌توانند تمرینات سنگین را در شرایط روزه‌داری انجام دهند.»
او خاطرنشان کرد: «یک بازیکن برای رسیدن به آمادگی قبل از مسابقات باید نیمی از زمانی را که در قرنطینه بود با تمرینات اصولی بگذراند تا بتواند به آمادگی قبل از تعطیلی تمرینات برگردد. الگوی این تمرینات هم ابتدا به‌صورت انفرادی است، بعد در گروه‌های کوچک و سپس تمرینات گروهی. البته چون بازیکنان ما در دوران قرنطینه تمرینات انفرادی داشته‌اند کار آنها برای رسیدن به دوران آمادگی سهل‌تر است.»
اینکه آیا تنها صنفی که باید همچنان تعطیل باشد ورزش است، سوال بعدی ما از حسن میرزایی بود. او در این خصوص گفت: «با توجه به اینکه در ورزش ما فشار بیش از حد به بدن وارد می‌کنیم، این صنف را از تمام اصناف جدا می‌کند. با توجه به ناشناختگی این ویروس که به اجزای مختلفی در بدن ضربه بزند که از کلیه، ریه، مغز و قلب می‌توانیم نام ببریم، اما موضوعی که این ویروس را برای یک ورزشکار خطرناک می‌کند موضوع قلب است. این ویروس از دو طریق می‌تواند به قلب ضربه بزند که یکی توفان مواد التهابی است که در بدن برپا می‌شود و این می‌تواند به بافت قلب آسیب بزند و التهاب قلبی ایجاد کند و بحث دیگر درگیری مستقیم بافت و سلول‌های قلبی است و می‌تواند به‌صورت مستقیم التهاب داخلی قلبی ایجاد کند و اگر با این مشکلات یک ورزشکار تمرین و بازی سنگین انجام دهد، احتمال مرگ برایش وجود دارد.»
او ادامه داد: «البته چون ممکن است دو سال دیگر این ویروس با ما همراه باشد باید یک‌سری پروتکل‌ها را رعایت کنیم. اول اینکه پیش از تمرینات بازیکن مورد آزمایش قلبی قرار گیرد. راه دیگر سی‌تی‌اسکن ریه است که می‌توانیم تشخیص دهیم که بازیکن به این بیماری مبتلاست یا خیر که البته نمی‌توانیم به‌دلیل مضراتش هر روز آن را انجام دهیم.»
مشاور پزشکی ورزشی در خاتمه از راه‌حل‌های پیشگیری از انتشار این ویروس در استادیوم‌ها گفت: «باید برای ضدعفونی‌کردن رختکن، تونل‌ها و زمین بازی فکری اساسی کرد. بهداشت شخصی مثل شستن دست‌ها و داشتن لیوان یا بطری آب جداگانه می‌تواند به عدم گسترش این ویروس کمک کند.»
* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه‌نگار